foto: Hilde Schockaert
Stil even!
Kijk!
Daar zijn Louise en Jeanne,
mijn grootmoeder en haar zuster.
Ze wonen in de aardewerken olielampjes
die ik lang geleden meebracht uit Griekenland.
En nu komen ze net allebei naar buiten om een luchtje te scheppen.
Zie je ze bewegen in de vlammetjes?
Hoor je ze kibbelen? Ik wel!
Tante Jeanne wil de gerechten van mijn Moemoe niet eten,
want haar buik zit vol pralines.
‘Pralines, dat is eten en drinken!’ zegt ze.
‘Ik hoor dan wel niet goed, maar dat heb ik wel verstaan!’
zucht Moemoe. ‘Ik ben het moe.’
Pas op gezegende leeftijd gingen ze samenwonen, de zussen.
De tijd was te kort om nog te leren harmonieus samen te leven.
Gelukkig vertoeven ze nu elk
in een andere olielamp.
Tante Jeanne liet me het tafeltje met de gebogen poten na.
Ze bracht het op jonge leeftijd mee
van een reis naar Venetië.
Als ik het tafelblad open, klinkt er heel zacht muziek.
De kleine tafel stond destijds
in de kelder van Huis Van den Sijpe,
waar Jeanneke heel lang huishoudster was.
De kelder was haar woon- en werkplaats.
Elke week vergezelde ik mijn moeder,
om tante Jeannes chignon netjes in de plooi te leggen.
Ik had een zwak voor de muzikale tafel,
ze stemde me vrolijk.
Wacht, waar is het sleuteltje? Dan wind ik even op.
Wees nu even stil, anders hoor je er niks van!
Na het overlijden van Moemoe Louise, mijn grootmoeder,
kreeg ik haar juwelenkistje.
Het belandde in een vergeten hoek in de kast,
omdat ik bang was voor de pijn als ik zou kijken.
Ik wist wel wat erin zat
maar ik was niet van plan het zelf te dragen:
de haarspeld die ze droeg in haar chignon op familiefeesten,
een broche, twee ringen en een oorring.
Plots ontdekte ik de dubbele bodem:
Er zat een gouden kettinkje en een tweede oorring in!
Even overwoog ik om mijn oorlellen
dan toch maar te verfraaien.
Maar toen ik aan de gevoeligheid van mijn oren dacht,
vervloog het idee.
Stil nu…
Luister!
Louise en Jeanne zingen tweestemmig zoals weleer.
Mijn grootmoeder sopraan, tante Jeanne alt.
Hun stemmen warm in harmonie:
‘Wazig avondduister,
weemoed in mijn hart.
Wonder windgefluister
streelt mijn stille smart...’
Ik doof de olielampjes,
sluit de muziektafel,
en zet het kistje terug onderaan in de kast.
Nu is het weer
even stil.
Reacties
Een reactie posten